พวกเราตั้งใจเรียนให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตั้งใจทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว สร้างครอบครัว ก้มหน้าก้มตาทำงาน จนถึงวันที่เรามีอายุมาก เราจึงบอกตัวเองว่า ถึงเวลาแล้วที่เราจะเกษียนตัวเอง แล้วท่องเที่ยวตามที่ใจเราต้องการ เมื่อถึงวันนั้นเราอาจไม่มีแรงไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่ มีอะไรบางอย่างคงจะขาดหายไปจากชีวิตเรา จะดีกว่าหรือไม่ หากเราสร้างเวลาว่าง ใช้เวลาของเรา ทำให้มีเรื่องราวที่น่าจดจำ ทำให้ชีวิตถูกเติมเต็ม
“เราได้รู้จักตัวเองมากขึ้น” เพื่อนคนหนึ่งที่ปั่นจักรยานทางไกลด้วยกัน อธิบายเอาไว้อย่างนี้, เขาเคยเปรียบกิจกรรมการปั่นจักรยานทางไกลของเขากับการทำธุรกิจ – จากกิจกรรมเดียวกัน แต่แตกต่างด้วยประสบการณ์ พื้นฐานของชีวิตที่ต่างกัน, ความพร้อม/ไม่พร้อม, มืออาชีพ/สมัครเล่น และอื่นๆ สิ่งที่แต่ละคนได้เรียนรู้ และถ่ายทอดออกมา ก็แตกต่างกันไป — สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ เป็นบทเรียนเอาไว้สอนตัวเอง บันทึกไว้ได้ดังนี้
ถามตัวเองว่า ทำไมเราไม่เป็นเหมือนคนนั้น เราไม่ประสบความสำเร็จเหมือนเขา เราไม่เก่งเหมือนเขา – ถ้าทำอย่างนั้นไป ทำให้เรารู้สึกใจเฉา หดหู่ – หยุดมันซะ สิ่งเดียวที่เราควรจดจ่อ ให้ความสนใจ คือ เรื่องของเราเอง – มีความสุขกับการเดินทาง ค่อย ๆ พยายามก้าวเดิน นำพาตัวเอง และครอบครัวไปข้างหน้าทีละก้าว – เราจะรักชีวิต และการเดินทางของชีวิตเรา มากขึ้นอีกเยอะเลย
ใครจะไปคิดล่ะว่าการที่มีงานอดิเรกจะนำพาอะไรดี ๆ เข้ามาสู่ชีวิตได้ – ที่ผมจะพูดถึงคือ งานอดิเรกของผม การเล่นดนตรี มันทำให้ผมรู้จักคนมากขึ้น โดยมีกิจกรรม การเล่นดนตรี การฟัง และเครื่องดนตรีต่าง ๆ เป็นสื่อกลาง “Connection is the Key to success” และการมีงานอดิเรก นั้นเป็นช่องทางหนึ่งที่ทำให้เราได้มี Connection เพิ่มขึ้น
เรากลัวอนาคต เพราะอนาคตไม่มีอะไรที่แน่นอน : ความกลัวนี้สามารถหยุดเราจากการลงมือทำอะไรที่ยิ่งใหญ่สร้างสรรค์ได้ และมันอาจจะทำให้เรายังยึดติดอยู่กับอะไรแย่ๆที่ทำร้ายเราได้ เราจงเรียนรู้ที่จะอยู่ให้ได้ ไม่มีใครรู้อนาคต จงเผชิญหน้ากับมันด้วยใจที่สงบ